Efenim ben böyle İstiklal'de ya da Beşiktaş'ta ya da bilimum alışveriş merkezlerinde dolaşırkene ünlü sima görmeye bayılırım. Yani bir adım uzakta dokunulması imkansız gibi görülen insanlar seninle aynı havayı soluyor.
Yok yok, konserine gitmek gibi bir şey değil bu. Çünkü kendi isteğiyle gelir kendisi, ama bu rastlaşma bir kaçamaktır, acaba o mu duygusu vs vs. dir ve tadı muazzamdır. İşte soğuk bir İstanbul akşamı, SUTJEK klubü ile bir Japon lokantasında kimi göreyim bir de. Sertap Erener. 2006 yazında bizim okulda konser veren, küçükken şarkılarını dinlediğim insanla aynı yerdeyiz. Aynı masa olmasa bile bir adım arkamda yemek yedi. Hem de benim yediğim şeyin aynısından. Böyle garip bir duygu olsa gerek. Neyse garip ve lezzetli bir deneyimdi şahsen. Kendimi birkaç dakikalığına ünlü hissetmedim değil.
Neticede insan hissettiğidir.
Yoksa değil midir?
7 comments:
SertaB'ın yanında Demir Demirkan var mıydı?
psst... blog yazmaya tekrar başlamışsın :D
sertab mı?? ıyyk. ona kendi ellerimle hazırladığımı fugu balığını yedirmek isterdim.
Anooo sen hazırlarsan "One Fish, Two Fish, Blowfish, Blue Fish" olurdu zavallı kızcağız.
geçen, gel beraber fugu balığı yiyelim dedim kendisine. fugu my ass dedi bana. ben de vazgeçtim bu sevdadan. :(
kendisi bilir... elimi sallasam ellisi.
Elini sallasan ellibirisi hebeciğim. sen yap ben afiyetle yerim.
mittafa san,
udonya'ya gittiğiniz gecenin fotoğrafları elime geçti. Sensei'ye forwardlasam mı deyu düşünüyorum... özellikle tavşan kulaklı hali ilgisini çekecektir. :)
Post a Comment